De zeereis richting Athene

We zitten weer op de boot. Of beter gezegd, nog steeds. Ik weet echt niet wat ik nu moet doen. Ariadne, mijn grote liefde, is weg. We varen erg langzaam, niemand heeft echt zin om iets te doen nu, dus laten we de wind al het werk doen. We komen steeds dichter bij Athene. Ten minste één pluspunt in deze vervelende tijd.

We kunnen Athene nu zien, of tenminste de hoge rotsen van de klif om Athene. Athene kunnen we nog - Wat was dat?
‘Jongens? Zagen jullie dat ook?’ Ik was de eerste persoon die de lange stilte verbrak die op het schip heerste. ‘Nee, wat is er?’ ‘Iets viel van de klif af. Of beter gezegd iemand. Wie zou dat kunnen zijn?’

We komen nu steeds dichterbij de kliffen. Wie zou het zijn? Zou ik hem kennen? Allemaal vragen spoken door mijn hoofd. Waarom zou iemand dat doen? Hij heeft vast nog wel familie, toch? Waarom zou hij hen dat aandoen?

Ik kan het lichaam nu bijna zien. Als het zich omdraait - Oh nee, dat kan niet. Is dat… Is dat mijn vader?! Maar waarom? Ik heb het overleefd! Ik heb zelfs de zeilen -

Nee, de zeilen. Ik draai me langzaam om naar de mast en kijk omhoog. Zwart. Als ik het had overleefd had ik witte zeilen moeten hebben. Ik was het totaal vergeten door Ariadne. Mijn vader heeft zich van het leven beroofd omdat hij dacht dat ik dood was. Omdat ik niet even de zeilen van mijn schip kon verwisselen. Wat ben ik stom.

Nee, papa, leef alsjeblieft nog. Maar ik weet nu al dat dat niet zo kon zijn. Hij ligt op zijn buik in het water, als hij niet door de klap is overleden is hij nu al verdronken. Oh papa. Nu heb ik niemand meer.

Ik zeg de rest van de reis niets meer.