De thuiskomst in Athene

We leggen aan en worden meteen bestormd en ontvangen als helden. De kinderen rennen gelijk naar hun ouders toe. Ik kijk alleen maar toe. Geen vader of moeder om naartoe te rennen.

Ik kijk naar alle schreeuwende en juichende mensen om me heen en bedenk me dan; ik heb hun gered, ik hoor blij te zijn. Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren, volgens mij lijkt het meer op een grimas, maar dat is goed genoeg voor nu.

Er wordt feest gevierd, tot laat in de avonden zit iedereen aan de wijn. Veel mensen zijn al dronken, sommigen lachen, maken grapjes en anderen zitten stom voor zich uit te staren. Ik hoor bij die groep. Maar ik ben niet dronken. Dat zou ik niet kunnen nu.

Mijn vader is dood. De koning van Athene. Hij verdient een eervolle begrafenis en die zal hij krijgen. Nu word ik koning. Kan ik dat? Ben ik er klaar voor? Ik denk van niet, maar dat zal ik ook nooit zijn.

Het spijt me voor dit korte bericht.
Dit is het laatste wat je ooit van mij zult horen.
Veel succes,
Theseus, koning van Athene.